Bugün Ramazan Bayramı. Eskiden büyük bir heyecanla beklerdik özellikle dini bayramlarımızı. Dine olan düşkünlüğümüzden değildi elbette bu, paradandı. Bayram demek para demekti. Herkesin eli öpülürdü ve geçen bayramda toplanılan paranın daha üstüne çıkmak için elden ne gerekiyorsa yapılırdı. Sanırım geçmişte bayramları özel kılan ve heyecanla beklenmesinin tek sebebi buydu benim ve yaşıtım olan bir çok insan için. Ciddiyim. Sadece para…
Şu an insanların elini öpmek veya çokça para toplamak gibi bir derdim yok. Sabah kalktım, babam ve kardeşim bayram namazından dönmüşler, kahvaltı hazır beni bekliyordu. Geçtiğimiz bayramlarda annemin zoruyla bayram namazına giderdim, fakat bu kez gitmedim. Babamın, annemin ve babaannemin ellerini öptüm sadece ve onların bayramını kutladım. Hiçbirinden de para falan almadım =) Kahvaltımı yaptım, bilgisayarıma oturdum. Bir kaç arkadaşımdan bayram mesajı geldi, onları yanıtladım. Bu kadar… Sadece bu…
Evimizin mahallenin küçük çocukları geldiler, bayram kutlamaya, şeker almaya hatta mümkünse para almaya =) Hepsinin bayramlıkları vardı. Evet. Bir de bayramlık olayı var, bayramlık alınır bayramdan önce. Ben almadım, annem al dedi ama almadım. Ne gerek var ki? Benim için bir anlam ifade etmiyor sonuçta. Gerçekten ne kadar sıradan bir gün. Sadece adı bayram. Diğer günlerden tek farkı var, o da resmi kurumların ve bazı esnafların çalışmıyor olması. O da zaten olumsuz bir değişim, olumlu bir şey beklenmez zaten; malum, Murphy Kanunları =)
Düşünüyorum, acaba özlüyor muyum o eski içimin “bayram heyecanı” ile kaplı olduğu günleri? Sanırım özlemiyorum. Ama her şeye rağmen güzeldi. Heyecan vericiydi, mutluluk vericiydi. Paraydı. =) Ve şu an, diğer günlerden hiçbir farkı yok.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder